Vrijstaat Hertals

Laat ons duidelijk wezen. De directoraatsleden van de Vrijstaat zijn doorgaans van het tolerante type. Meer nog: de directoraatsleden kijken meestal minzaam toe als de laten en horigen zich te goed doen aan koffietafels, weddenschappen of vreemde competities. Zelfs roze balletten, bijeenkomsten van AA-clubs en barbecues van Doppositie (in stijgende volgorde van belachelijkheid) worden hoogstens op een grijns onthaald.

 

Zo weet het directoraat ook dat de stad Herentals op gruwelijk wijze bestuurlijk wordt geteisterd door onverlaten die weigeren de gedempte vaart weder open te gooien. Door dwazen die nog steeds geen stadspoorten hebben gehangen. Door uilskuikens die niet inzien dat de zee dringend dient doorgetrokken te worden tot Morkhoven…

 

Ook al die beleidsmatige horror verstoort de rust aan het schenkblad niet. Op een zwak moment komt hoogstens even een vlekje medelijden aan de Vrijstatelijke einder wenken. Om al even snel weer te verdwijnen.

 

Edoch. Af en toe moeten de directoraatsleden hun goedmoedigheid even terzijde zetten en het volk vermanend toespreken. De tijd daarvoor is alweder rijp. De melding dat onbekenden een competitie starten om voor de verjaardag van Herentals een verkiezing te organiseren, werd aanvankelijk ook goedmoedig bekeken. Brood en spelen voor de horigen, dacht het directoraat.

Tot plotseling de Stadhouder in toorn ontstak.

En neen, beste onwetenden, niet omdat - zoals u ongetwijfeld zal denken - het lijstje genomineerden geen der directoraatsleden omvat. Welneen. Integendeel. Directoraatsleden worden overigens uitsluitend gesignaleerd op lijstjes voor expedities en drinkgelagen. Ziehier het verhaal...

“Wat zoeken ze met dat spelleke?”, brieste de Stadhouder aan het Schenkblad.
 “De grootste Herentalsenaar”, stamelde een laat bedeesd.
“Awel!?”, vroeg de Stadhouder schuimbekkend.
“Zoals bij de Grootste Belg, toen Damiaan werd verkozen”, probeerde een ander schuchter.
“Awel!?”, schreeuwde de Stadhouder alweer, intussen driftig op het schenkblad kloppend…

Het bleef muisstil aan het schenkblad.

“Bekijk dat lijstje eens”, brulde de Stadhouder. “Linda Mertens? Niet eens een meter zeventig. De sympathieke aalmoezenier? Ook niet veel groter dan een uit de kluiten gewassen pijp. Dwazen! Er staat geen mens op die groter is dan een dubbele meter. En jullie spreken over de Grootste Herentalsenaar? Dom. Dommer. Domst! Die Damiaan kwam overigens ook – ahum - stukken tekort om de grootste te zijn.”

Waarna de Stadhouder nog wat nagrommend een rondje ordonneerde. “Vul de roemers en zoek een grote meetlat”, klonk het al ietwat bedaarder. “En laat al wie meer dan twee meter en tien is tot mij komen. Het zal hier rap gedaan zijn.”

Er viel een lange stilte. Waarna een stormachtig applaus losbarstte.

“Leve de Vrijstaat!”, jubelde het aanwezige volk. “De Stadhouder is groot!”, piepte de erwt. “Klopt”, sprak de Stadhouder vaderlijk. “Maar niet de grootste. Wat meteen andermaal verklaart waarom geen der directoraatsleden zo dom is zich op dat foute lijstje te melden.”

“Jamaar”, piepte een wakkere laat. “Die competitie zoekt niet de grootste, maar wel de bekendste Herentalsenaar…”

De Stadhouder glimlachte van achter zijn roemer. “We gaan niet vallen over details”, besloot hij. Consequent als steeds.

Voor wie zelf wil meten: cultuurraadherentals.be